«Οι γνωστοί – άγνωστοι» του Ελληνικού σινεμά!!!

Γράφει ο Ηλίας Τάσκου / δημοσιογράφος / iliasamfipoli@gmail
Στον ελληνικό κινηματογράφο εκτός από τα μεγάλα ονόματα, τους σταρ δηλαδή υπήρξαν  εκείνοι που είχαν έναν τρίτο ή μικρό ρόλο σε μια ταινία πλαισιώνοντας τους πρωταγωνιστές.
Σήμερα σκέφτηκα να βάλουμε στην άκρη την Αλίκη, τη Τζένη, τη Ζωίτσα, τον Λαμπρούκο και να ασχοληθούμε με τους δευτεραγωνιστές. Ηθοποιοί που και μόνο με τα περάσματα τους σε κάποια πλάνα των ταινιών έμειναν στη μνήμη μας άσχετα αν δεν θυμόμαστε τα ονόματα τους.

Και όπως πολύ σωστά έγραψε ο Αντώνης Πρέκας στο βιβλίο του «Σαν παλιό σινεμά» (Εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες) αναφερόμενος στους πρωτοδεύτερους ή δευτερότριτους ηθοποιούς,  τους χαρακτήρισε ως «οι γνωστοί μας άγνωστοι».

 
Θα ξεκινήσω από την Ρένα Πασχαλίδου  τη περίφημη Σούζυ που στο μιούζικαλ της Φίνος Φιλμ «Η Παριζιάνα» (1969) μαγεύει το κινηματογραφόφιλο κοινό με τα παραπανίσια κιλά και τα αφράτα μάγουλα της. Ως δυσκίνητη κυρία εμφανίζεται και στη κωμωδία «Ο Παπατρέχας» (1966), όπου κάθε φορά που το ασανσέρ είναι χαλασμένο πληρώνει τον θυρωρό (Θανάση Βέγγο) να την ανεβάσει στο διαμέρισμα της. Και φυσικά ποιος ξεχνά τη περίφημη ατάκα της «Κι εγώ στο Λονδίνον ράβομαι» στο «Αστείο Κορίτσι»(1970 – δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη). Η Ρένα Πασχαλίδου γεννήθηκε ως Βαρβάρα, το 1911 στην Αθήνα. Πρωτοεμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη το 1957 σε μια αδιάφορη ταινία του ελληνικού σινεμά με τίτλο «Κατά λάθος μπαμπάς». Μέχρι και το θάνατο της το 1979, εμφανίστηκε σε 40 κινηματογραφικές ταινίες, στις περισσότερες από τις οποίες έπαιξε το ρόλο της «αφράτης» κυρίας που προσπαθεί να καταρρίψει  το ταμπού των περιττών κιλών. Στη προσωπική της ζωή έκανε δυο γάμους, ο πρώτος με τον ηθοποιό Δημήτρη  Ρουγγέρη και ο δεύτερος με τον επίσης ηθοποιό Νίκο Πασχαλίδη(1909 – 1985). Οι πλέον παρατηρητικοί θα θυμούνται τη Ρένα ως τη σπιτονοικοκυρά του Νίκου Κούρκουλου στο κοινωνικό δράμα του Νίκου Φώσκολου «Ορατότης μηδέν», όταν ο ήρωας βάζει φωτιά στα υπάρχοντα του και ακούγεται το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου».

Τι εννοούμε με τη λέξη κομπάρσος; Είναι ο βοηθητικός ηθοποιός, που λέει ελάχιστα ή καθόλου λόγια και που τις περισσότερες φορές η παρουσία του δεν έχει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του μύθου. Στον ελληνικό κινηματογράφο υπήρξαν πολλοί κομπάρσοι, που το περίεργο είναι ότι τους ανακαλύπτουν οι νεότερες γενιές των θεατών. Μια από αυτές ήταν η Ίνα Παντελίδου –Ανδρεοπούλου. Μια γυναικεία φιγούρα που οι περισσότεροι τη θυμόμαστε λόγω της εντυπωσιακής εξωτερικής της εμφάνισης. Η μοναδική ίσως φορά που ακούσαμε τη φωνούλα της ήταν στη «Θεία μου τη χίπισσα» (1970), με τις υπόλοιπες εμφανίσεις της να είναι «βουβές» αλλά όχι απαρατήρητες. Το 1969 εμφανίζεται στο θρίλερ της Φίνος Φιλμ «Πανικός» ως μέλος ενός μουσικού σχήματος, με τον σκηνοθέτη Σταύρο Τσιώλη να της κάνει υπέροχα κοντινά πλάνα.

Άλλη μια κομπάρσος  του κλασσικού ελληνικού κινηματογράφου υπήρξε η Βίκυ Ιακωβίδου, με το απίστευτο ρεκόρ συμμετοχών σε 167 ταινίες, στις 80 από τις οποίες εμφανίζεται ως πελάτισσα κέντρου διασκέδασης. Προσωπική φίλη του Κώστα Βουτσά και της Ρένας Βλαχοπούλου ήταν ενδυματολόγος θεάτρου και παρά τις απίστευτες σε αριθμό συμμετοχές σε ταινίες, μόνο στο «Παιδί της μαμάς» (1970) το όνομα της αναγράφεται  στους τίτλους. Το 1969 στη κωμωδία «Θου Βου Φαλακρός πράκτωρ» το πρόσωπο της κοσμεί κινηματογραφικό πόστερ της υποτιθέμενης ταινίας «Αμαρτωλή της Καισαριανής». Η φιλμογραφία της  ολοκληρώνεται το 1976 στο «Επαγγελματίες ρεμάλια». Για τη προσωπική της ζωή ελάχιστα γνωρίζουμε με πιο πιθανή ημερομηνία γέννησης το έτος 1930.

Γεννημένος το 1940, μέσα σε καλλιτεχνική οικογένεια, ο Θάνος Σουγιούλ, ήταν γις του μεγάλου συνθέτη Μιχάλη Σουγιούλ. Εμφανίστηκε σε ταινίες όπως: «Η Αλίκη στο ναυτικό», «Ο Κατήφορος», «Νόμος 4000» και «Ο κύριος πτέραρχος». Το γαλάζιο βλέμμα του και η ευγενική του φυσιογνωμία καταγράφηκαν μοναδικά στα κινηματογραφικά καρέ, μέχρι που στις 10 Οκτωβρίου 1965 σκοτώθηκε σε πολύνεκρο αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας, στο ύψος των εργατικών πολυκατοικιών. Τη περίοδο εκείνη ο Θάνος ήταν μέλος του νεανικού συγκροτήματος Juniors, και στο δυστύχημα σκοτώθηκαν και οι  Γιάννης  Κρασούδης (μάνατζερ του γκρούπ) με τη σύζυγο του και η μνηστή του Θάνου, η χορεύτρια Νανά Μπενέτου 18 ετών (η οποία είχε συνεργαστεί με τον Φώτη Μεταξόπουλο).

Ο κιθαρίστας του γκρουπ Αλέκος  Καρακαντάς τραυματίστηκε σοβαρά, ωστόσο ανάρρωσε και αργότερα συνέχισε την καριέρα του. Μετά την απώλεια του Σουγιούλ και τον τραυματισμό του Καρακαντά, οι υπόλοιποι  Juniors, με μαύρα περιβραχιόνια κι ένα καινούργιο τραγούδι στη μνήμη του φίλου τους που χάθηκε άδικα, το «Lost Friend», εμφανίζονται στην αίθουσα «Τερψιθέα» του Πειραιά.

Ένα από τα πλέον αγαπημένα κινηματογραφικά τραγούδια είναι το «Τον χειμώνα δεν τον θέλω», δημιούργημα του Μίμη Πλέσσα και του Αλέκου Σακελλάριου. Στη ταινία της Φίνος Φιλμ «Υπάρχει και φιλότιμο» το ερμηνεύει μοναδικά και χαριτωμένα η Πόπη Γιαμαρέλου, σε πισίνα ξενοδοχείου στο Λαγονήσι. Γεννημένη στον αστερισμό του Ζυγού, η Πόπη ξεκίνησε τη καριέρα της, με το επώνυμο Γιαμαρέλου, και από το 1970 εμφανίζεται ως Πόπη Μαρέλλι. Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε το 1963 στην ηθογραφία «Ένας Ντελικανής». Θα ακολουθήσουν εμφανίσεις σε μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, μέχρι που το 1970 θα παίξει το μεγαλύτερο κινηματογραφικό της ρόλο ως πιστή υπηρέτρια της Ρένας Βλαχοπούλου στο «Μια τρελλή… τρελλή… σαραντάρα».

Άφησα για το τέλος τον Βελισσάριο  Κοντογιάννη. Το όνομα του μπορεί να μην σας λέει τίποτα αλλά σίγουρα η μορφή του έχει καταγραφεί στην εγχώρια κινηματογραφική μυθολογία. Παρότι έχει παίξει μικρούς ρόλους σε αρκετές ταινίες όλοι μας τον θυμόμαστε ως τον «μπάρμπα» στα κάδρα των ταινιών της Φίνος Φιλμ. Για την προσωπική του ζωή ελάχιστα έχουν γίνει γνωστά με κάποιες φήμες να τον θέλουν συγγενή με τον Φιλοποίμενα Φίνο.

Ο πιο χαρακτηριστικός ρόλος του ήταν στη ταινία «Ο Θησαυρός του Μακαρίτη», όπου εμφανίζεται για πρώτη φορά «καδραρισμένος», ρόλο που θα επαναλάβει και στα φιλμ: «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο κοντός», «Η Κυρία του Κυρίου», «Υπάρχει και φιλότιμο», «Ο εχθρός του Λαού» και ο «Αστερισμός της Παρθένου». Το συγκεκριμένο πορτραίτο εμφανιζόταν σε διαφορετική κορνίζα κάθε φορά, ως πρόγονος κάποιου πρωταγωνιστή.

Αν και τις περισσότερες φορές το ενδιαφέρον του κοινού μονοπωλούσαν οι πρωταγωνιστές, τώρα που πέρασαν τα χρόνια ανακαλύψαμε τις φιγούρες που τους πλαισίωναν. Σίγουρα ο χρόνος τους δικαίωσε και οι μορφές του μπορούν να υπάρχουν ισάξια δίπλα στους μεγάλους σταρ!!!